Music review, articles, music discovery, underground music
Genres : Hard Rock, Heavy Metal, Hardcore, Metalcore, Trip Hop, Hip Hop, Doom, Noise, Greek Punk, Epic Metal.
Today is the last day of the year,inevitably came to strike me a thought of some people that misjudge me(to use a kind word instead)There were some friends that made the decision to exchange their fame and played their safe game...it didn't turn up very well for them!
Someone pointed to the sky when asked who's blame was all those lies he said!
Some friends change their mind and turn away when you are on the ground...some people beat you too!but that's their loss,because i'm standing again on my feet.
To all of them i have one song in my mind(wich is one of my favorite)...
Η πρώτη φορά που άκουσα τον Joe Cocker ήταν το 1987 όταν και κυκλοφόρησε το άλμπουμ Unchain My Heart.
Τρελλαμένος πάντα για καλή μουσική ο θείος Μήτσος(ο οποίος καθόρισε τα μουσικά μου ακούσματα αρκετά)εκείνο το καλοκαίρι στο χωριό(Δασωτό) που κάναμε διακοπές. έφερε και έπαιξε όλο το άλμπουμ περισσότερες απο δύο φορές σε αδιανόητες εντάσεις για τους υπολοίπους!
Έτσι λοιπόν άκουσα Joe Cocker για πρώτη φορά,υπήρξαν πολλές άλλες αργότερα συνήθως συνοδευόμενες από αλκοόλ...Πάντα όμως θυμάμαι την πρώτη επεισοδιακή φορά.
Βλέποντας σήμερα αυτή την βιτρίνα σε γνωστό βιβλιοπωλείο ένα πικρό χαμόγελο μου βγήκε αυθόρμητα και έκανα μια πιο πικρή διαπίστωση.Ακόμα και νεκρός πρέπει να δουλεύεις...
Πέρα απο την μακάβρια διαπίστωση ένα ερώτημα με βασανίζει όλη μέρα χωρίς να μπορώ να απαντήσω.
Είναι καλύτερο να πεθαίνει κανείς διάσημος και να εκμεταλλεύονται ακόμα και τον θάνατο του η μήπως είναι καλύτερο να μένει κανείς άσημος όταν του δωθεί η ευκαιρία...
Βέβαια αυτο είναι ένα δίλλημα που μπορεί ν'απασχολήσει κάποιον που θα έχει μία ευκαιρία.
Έπειτα από ένα απρόσμενο διάλειμμα απ' την ημερήσια εργασία μου , δημιουργήθηκε ένα μεγάλο χρονικό κενό που έπρεπε να γεμίσει . Στράφηκα λοιπόν στην δεύτερη μεγάλη μου αγάπη , την μουσική !
Με τόσο χρόνο ελεύθερο , η σκέψη πολύ συχνά γυρίζει σε αναμνήσεις όμορφες , που είναι πάντα (στην δική μου περίπτωση τουλάχιστον) συνδεδεμένες με μουσική , πάρα πολύ μουσική (όχι όση θα ήθελα αλλά πολύ) . Φαντάζομαι ότι το μυαλό γυρίζει σε όμορφες στιγμές για να ξεφύγει από τους προβληματισμούς του σήμερα . Κάποιες φορές η ανακάλυψη μίας μπάντας ήταν μία αποκάλυψη! Έχουν υπάρξει μουσικές που επηρέασαν τόσο βαθιά την ψυχή μου και κατ' επέκταση την επιλεκτικότητα μου , ανάμεσα στα είδη που νοιώθω ότι τους χρωστάω πάρα πολλά . Μία τέτοια στιγμή ήταν όταν ακούγοντας τον Δημήτρη Παπασπυρόπουλο στον ραδιοφωνικό σταθμό Best , άκουσα για πρώτη φορά τους ARCHIVE με το 16 λεπτο AGAIN... Η αλήθεια είναι ότι ντρέπομαι που άργησα τόσο , γιατί δύο χρόνια περίπου πριν ένας φίλος προσπάθησε να με μύηση στην μουσική τους , αλλά δεν τα κατάφερε κι έτσι ακόμα χτυπάω το κεφάλι μου για τα lp τους που πέρασαν από τα χέρια μου και δεν έμειναν . Ύστερα από μια τέτοια ανακάλυψη ήταν εύκολο ν' ακολουθήσω τον Παπασπυρόπουλο στα ραδιοφωνικά ταξίδια του ανακαλύπτοντας συνεχώς νέα διαμάντια .
ARCHIVE λοιπόν , με το AGAIN δείχνουν έναν άλλο δρόμο . Μέσα από το σκοτάδι αυτού του κομματιού άναψε ένα φώς λαμπρό σαν τον ήλιο , φώτισε μουσικά μονοπάτια κρυμμένα πιο πριν . Το AGAIN δείχνει τις εσωτερικές αδυναμίες με το δάχτυλο , η αιμορραγία του συναισθήματος κυριαρχεί , ο φόβος της πτώσης έχει ήδη ξεπεραστεί και περνώντας σε ένα άλλο στάδιο αντιμετωπίζεις την αλήθεια κοιτώντας τον καθρέφτη σου...τί είναι άραγε φοβερότερο η αλήθεια ή το σκοτάδι της? Ένα φωτισμένο τραίνο που εισέρχεται στο σκοτεινό τούνελ της ψυχής , σκοτάδι και φώς γίνονται ένα...
AGAIN by ARCHIVE (video editing:CxRK prod@xions 2014)
.jpeg)
