Δημοφιλείς αναρτήσεις

Translate

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015

Please do not disturb...Europe is sleeping

It seems that somehow history is bound to repeat like a bad dream,nobody seems to learn from the frightening past,at least no one of those who rely on that past to build a career in saving us...civilians.
Of course i mean politicians(and some clowns that have some sort of influence on some people)but generally it is the same tactic,all day in the media terror and grief lingers among ________head(you can fill the Nation you want) In the unfortunate event that you elect the one you(The majority) want and not us...The end is near!beware
The truth is europeans drift further apart as closer they get, there is nothing between them although nothing unites them,not even the currency,nor the solidarity among people(see for example the treatment of the German people in the beginning of the Greek crisis,at least the media served that version)I think that we people must look back in order to move forward,you have to be prepared for the worst and be ready to confront the truth that such revolutionary changes bring.
Excuse my raving on politics,but since i am a thinking man in an age i can understand and process meanings such:Justice,fairness,equity,immigration,fellowship,colonialism,etc.
A quote came to my mind and a song, therefore this article.

                                                       Maria dimitriadi-Rosa Luxemburg
 
 

Luxemburg's last known words, written on the evening of her murder, were about her belief in the masses, and in what she saw as the inevitability of revolution:
"The leadership has failed. Even so, the leadership can and must be recreated from the masses and out of the masses. The masses are the decisive element, they are the rock on which the final victory of the revolution will be built. The masses were on the heights; they have developed this 'defeat' into one of the historical defeats which are the pride and strength of international socialism. And that is why the future victory will bloom from this 'defeat'.
'Order reigns in Berlin!' You stupid henchmen! Your 'order' is built on sand. Tomorrow the revolution will already 'raise itself with a rattle' and announce with fanfare, to your terror:
I was, I am, I shall be!"
 
 
 
 

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2015

Quest of a record collector

I have this lying around for a long time now,always liked the songs on it but i didn't knew anything about the band or the release
Not too long ago i started digging the depths of the internet and what i've found amazed me!
The Gow was an Italian hard rock band from 1980 to 1992 they released one full album in 1984(Mr.Tippel) three demos and a couple of singles including the one i have,acording to metal-archives.com ''under the pseudonym Steel Grave, they recorded two songs for the soundtrack of Dario Argento's 1987 film 'Opera' (aka 'Terror at the Opera')
So i searched and searched and what you know!!technology is your friend they say so i send a friend request to Theo Roburgo the guitarist of the band,a great guy and a great guitarist, explaining my curiosity about the piece of their history i had in my hands.
The conclusion of our brief chat was that the record i had is an unofficial release by a Greek record company in 1985,it seems that we Greeks and Italians have a long history in bootleging...
Nevertheless i am determined to hunt down a mint copy of their official album and enjoy this great band,a bonus will be if this great guitarist is going to sign my copy




                                                                   THE GOW 

 
 
 

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2015

Ο εγωισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο της αξιοπρέπειας.

Μιλάμε πάντα για τον υγιή εγωισμό, αυτόν που οφείλεις να διαχειρίζεσαι ώστε να προστατεύεις τα θέλω σου από τα "δε θέλω" των άλλων. Μάλιστα.
Οι σχέσεις των ανθρώπων δεν πρέπει να είναι σχέσεις ανταλλαγής αλλά αμοιβαιότητας.
Τι γίνεται όμως όταν διαπιστώνεις πως οι γύρω σου λειτουργούν όπως το wettex στον πάγκο της κουζίνας σου? (αν δεν είσαι νοικοκύρης πρόκειται γι'αυτό το μαγικό απορροφητικό πανάκι που πετάς τριγύρω, μόλις κάνεις μαλακία που δε θες να καταλάβει η μάνα ή η γυναίκα σου). Το wettex λοιπόν έρχεται κι απορροφά κάθε σταγόνα που βρίσκει στο πέρασμά του, δεν αφήνει τίποτα πίσω του και μόλις μπουκώσει στίβεται και αδειάζει το περιεχόμενό του στο νεροχύτη. Σου θυμίζει κάτι;
Το κρατάμε αυτό. 

Κάθε άνθρωπος είναι πολυεπίπεδος. Υπάρχει το φαίνεσθαι, υπάρχει το είναι και υπάρχει κι αυτό που ακόμα και ο ίδιος αγνοεί. 
Πόσοι αλήθεια είναι αυτοί που θα θελήσουν να σε γνωρίσουν λοιπόν σε βαθύτερο επίπεδο; Λίγοι.
Πόσοι από αυτούς που θα το κάνουν, θα μείνουν δίπλα σου ακόμα κι όταν δεν είσαι σε θέση να τους προσφέρεις κάτι; Ελάχιστοι.
Πόσοι είναι αυτοί που όταν θα χουν φύγει οι περισσότεροι, δε θα σταματήσει ποτέ να αναγνωρίζει την αξία σου; Ένας. ΕΣΥ. 

Στη ζωή σου γνωρίζεις 100άδες ανθρώπους. Αν το δεις τεχνολογικά, οι τρόποι που έχεις πλέον στη διάθεσή σου ώστε να δικτυωθείς με τον κόσμο είναι πάρα πολλοί. Κι όσο πιο εύκολο σου είναι πλέον να βάλεις στη ζωή σου ανθρώπους, άλλο τόσο εύκολο είναι και να τους βγάλεις. Και δε μιλάω τεχνοφοβικά. 
Εννοώ πως όταν έχεις ήδη την "τάση" σαν χαρακτήρας, η τεχνολογία σήμερα σου είναι ιδιαίτερα χρήσιμη όταν θες να βγάζεις τις "κοινωνικές υποχρεώσεις" υπό μορφή ξεπέτας. Σκέψου πόσο εύκολα κάνεις like σε κάτι στο Facebook. Όταν αυτό το χρησιμοποιείς μια στο τόσο για να δείξεις στον άλλον ότι τον "σκέφτηκες" και να βγεις απ’ τη θέση του να ρωτήσεις "ζεις, πέθανες, είσαι καλά;" άσχετα που κάποτε ήσασταν φίλοι άλλα τώρα "δεν έχεις χρόνο" (ενώ ξεκάθαρα για τον-ην γκόμενο-να,για παρέες,για ταξιδάκια κ.λπ έχεις), τότε σου εύχομαι ολόψυχα να βάλεις το "like" κάπου τόσο βαθιά, ώστε ο αντίχειράς του να σου γαργαλάει μέχρι και τον ινιακό λοβό (google it bitch).
Διότι κύριοι εδώ κολλάει το παράδειγμα του wettex. Πολλοί είναι έτσι.  Έρχονται απορροφούν ό,τι μπορούν  και μόλις μπουχτίσουν σε αδειάζουν .Όταν αυτοί δεν ήταν καλά, τρέχανε σε εσένα. Σε στήριξαν κιόλας πραγματικά όταν το χρειάστηκες -εδώ είναι το κακό. Ήσασταν φίλοι. Συζητούσατε μαζί και για άτομα που σας είχαν αδειάσει (ειρωνεία).
Και μετά βολεύτηκαν. 

Ο χρόνος μπορεί να αυξομειώνεται αναλόγως των υποχρεώσεων, μπορεί να χαθήκατε για κάμποσο καιρό, το βασικό όμως πρόβλημα ονομάζεται "προτεραιότητα". Και πού δίνουμε προτεραιότητα; Σε κάτι που μας ενδιαφέρει άμεσα. Όταν βρίσκουμε χρόνο για όλα τα τριγύρω εκτός από κάποια συγκεκριμένα, σημαίνει πως δεν είναι πλέον προτεραιότητα για εμάς. Άρα δε μας ενδιαφέρουν πλέον. Σωστά; ΟΧΙ θα σου πουν και θα προσπαθήσουν να σε πείσουν ότι δεν είναι έτσι και ότι απλά έχουν πολλά στο μυαλό τους τελευταία κι ότι δεν είναι και πολύ καλά και και.. 
Χρόνος, αν όχι σήμερα, μπορεί να βρεθεί κάποια άλλη στιγμή. Συνεπώς δεν υπάρχει "δεν έχω χρόνο". Υπάρχει "όσο χρόνο έχω προτιμώ να τον ξοδεύω αλλού κι εσένα αν βρω ευκαιρία θα σε στριμώξω κάπου, κάποια στιγμή, αόριστα" και συνοψίζεται κάτω από τη φράση "να κανονίσουμε και για κανα καφέ": Η φράση κλειδί, που δείχνει πρόθεση, καλή θέληση και που να είσαι σίγουρος ότι θα τον πιείτε μόλις τον φέρουν κόκκο-κόκκο 12 παρθένες από τη Βραζιλία, αφού τον έχουν μαζέψει την νύχτα του θερινού ηλιοστασίου, με υγρασία 25% κι ανέμους όχι παραπάνω από 2 Μποφόρ (μην παπαριάσουν τα σπόρια δε'ν'σωστόοο).

Τι γίνεται λοιπόν όταν δεν είσαι πλέον ο κλόουν της παρέας ; Όταν οι συνθήκες της ζωής σου σού απαγορεύουν να είσαι μόνιμα η χαρά, η πηγή γέλιου, η ευχάριστη προσωπικότητα κι άλλα τέτοια φωτεινά, για τους άλλους; Γίνεται το πιο ωραίο και ωφέλιμο πράγμα της ζωής σου. Τρως ένα χαστούκι ΝΑ και ξεκινάει η μαγεία: ΞΕΣΚΑΡΤΑΡΙΣΜΑ. Μπορεί η διαδικασία να είναι επώδυνη, γιατί βλέπεις το πραγματικό πρόσωπο των άλλων, αλλά δε μπορείς μια ζωή να δικαιολογείς τους πάντες. Κοίτα το ΕΓΩ.


Εδώ κολλάει κι αυτό περί εγωισμού. Ο υγιής εγωισμός είναι αυτός που λίγο πριν το ξεφτιλίσουμε, μας τραβάει το αυτί και μας φωνάζει "ξεστραβώσου!". Τότε έρχεται η στιγμή που σταματάς να δικαιολογείς, σταματάς να θες να είσαι πάντα αρεστός στους άλλους, σταματάς να σκέφτεσαι "μα θα φανώ εγώ ο μαλάκας αν απομακρυνθώ" και σκέφτεσαι ότι χελόου, οι μαλάκες έχουν απομακρυνθεί ήδη, δεν είμαι εδώ για να ικανοποιώ κανέναν αλλά παρά μόνο για να με εκτιμούν και να με αγαπάνε πραγματικά, όσοι έμειναν δίπλα μου.

Διότι τι αξίζει τελικά;
Αν παραφορτώσεις μια βαλίτσα δε θα μπορείς να την κουβαλάς άνετα και θα σε εμποδίζει στο ταξίδι σου. Άνοιξέ την, βγάλε από μέσα ό,τι πραγματικά δε χρειάζεται, κλείσε την και προχώρα. Έτσι όχι μόνο δε θα σε καθυστερεί στην πορεία σου, αλλά θα έχεις και χώρο να βάλεις μέσα ό,τι πραγματικά ωφέλιμο συναντήσεις στο δρόμο σου.

Και δε σου λέω να μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Διότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο. Και κοινωνικός αλλά και ζώο. Απογοητεύσεις πάντα θα υπάρχουν. Απλά να θυμάσαι πως αυτοί που προχωράνε, όλο και κάπου θα φτάσουν και πως τα wettex μετά από κάμποσο καιρό χάνουν την απορροφητικότητα τους και καταλήγουν στα σκουπίδια.