Ο εγωισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο της αξιοπρέπειας.

Μιλάμε πάντα για τον υγιή εγωισμό, αυτόν που οφείλεις να διαχειρίζεσαι ώστε να προστατεύεις τα θέλω σου από τα "δε θέλω" των άλλων. Μάλιστα.
Οι σχέσεις των ανθρώπων δεν πρέπει να είναι σχέσεις ανταλλαγής αλλά αμοιβαιότητας.
Τι γίνεται όμως όταν διαπιστώνεις πως οι γύρω σου λειτουργούν όπως το wettex στον πάγκο της κουζίνας σου? (αν δεν είσαι νοικοκύρης πρόκειται γι'αυτό το μαγικό απορροφητικό πανάκι που πετάς τριγύρω, μόλις κάνεις μαλακία που δε θες να καταλάβει η μάνα ή η γυναίκα σου). Το wettex λοιπόν έρχεται κι απορροφά κάθε σταγόνα που βρίσκει στο πέρασμά του, δεν αφήνει τίποτα πίσω του και μόλις μπουκώσει στίβεται και αδειάζει το περιεχόμενό του στο νεροχύτη. Σου θυμίζει κάτι;
Το κρατάμε αυτό. 

Κάθε άνθρωπος είναι πολυεπίπεδος. Υπάρχει το φαίνεσθαι, υπάρχει το είναι και υπάρχει κι αυτό που ακόμα και ο ίδιος αγνοεί. 

Πόσοι αλήθεια είναι αυτοί που θα θελήσουν να σε γνωρίσουν λοιπόν σε βαθύτερο επίπεδο; Λίγοι.
Πόσοι από αυτούς που θα το κάνουν, θα μείνουν δίπλα σου ακόμα κι όταν δεν είσαι σε θέση να τους προσφέρεις κάτι; Ελάχιστοι.
Πόσοι είναι αυτοί που όταν θα χουν φύγει οι περισσότεροι, δε θα σταματήσει ποτέ να αναγνωρίζει την αξία σου; Ένας. ΕΣΥ. 

Στη ζωή σου γνωρίζεις 100άδες ανθρώπους. Αν το δεις τεχνολογικά, οι τρόποι που έχεις πλέον στη διάθεσή σου ώστε να δικτυωθείς με τον κόσμο είναι πάρα πολλοί. Κι όσο πιο εύκολο σου είναι πλέον να βάλεις στη ζωή σου ανθρώπους, άλλο τόσο εύκολο είναι και να τους βγάλεις. Και δε μιλάω τεχνοφοβικά. 

Εννοώ πως όταν έχεις ήδη την "τάση" σαν χαρακτήρας, η τεχνολογία σήμερα σου είναι ιδιαίτερα χρήσιμη όταν θες να βγάζεις τις "κοινωνικές υποχρεώσεις" υπό μορφή ξεπέτας. Σκέψου πόσο εύκολα κάνεις like σε κάτι στο Facebook. Όταν αυτό το χρησιμοποιείς μια στο τόσο για να δείξεις στον άλλον ότι τον "σκέφτηκες" και να βγεις απ’ τη θέση του να ρωτήσεις "ζεις, πέθανες, είσαι καλά;" άσχετα που κάποτε ήσασταν φίλοι άλλα τώρα "δεν έχεις χρόνο" (ενώ ξεκάθαρα για τον-ην γκόμενο-να,για παρέες,για ταξιδάκια κ.λπ έχεις), τότε σου εύχομαι ολόψυχα να βάλεις το "like" κάπου τόσο βαθιά, ώστε ο αντίχειράς του να σου γαργαλάει μέχρι και τον ινιακό λοβό (google it bitch).
Διότι κύριοι εδώ κολλάει το παράδειγμα του wettex. Πολλοί είναι έτσι.  Έρχονται απορροφούν ό,τι μπορούν  και μόλις μπουχτίσουν σε αδειάζουν .Όταν αυτοί δεν ήταν καλά, τρέχανε σε εσένα. Σε στήριξαν κιόλας πραγματικά όταν το χρειάστηκες -εδώ είναι το κακό. Ήσασταν φίλοι. Συζητούσατε μαζί και για άτομα που σας είχαν αδειάσει (ειρωνεία).
Και μετά βολεύτηκαν. 

Ο χρόνος μπορεί να αυξομειώνεται αναλόγως των υποχρεώσεων, μπορεί να χαθήκατε για κάμποσο καιρό, το βασικό όμως πρόβλημα ονομάζεται "προτεραιότητα". Και πού δίνουμε προτεραιότητα; Σε κάτι που μας ενδιαφέρει άμεσα. Όταν βρίσκουμε χρόνο για όλα τα τριγύρω εκτός από κάποια συγκεκριμένα, σημαίνει πως δεν είναι πλέον προτεραιότητα για εμάς. Άρα δε μας ενδιαφέρουν πλέον. Σωστά; ΟΧΙ θα σου πουν και θα προσπαθήσουν να σε πείσουν ότι δεν είναι έτσι και ότι απλά έχουν πολλά στο μυαλό τους τελευταία κι ότι δεν είναι και πολύ καλά και και.. 

Χρόνος, αν όχι σήμερα, μπορεί να βρεθεί κάποια άλλη στιγμή. Συνεπώς δεν υπάρχει "δεν έχω χρόνο". Υπάρχει "όσο χρόνο έχω προτιμώ να τον ξοδεύω αλλού κι εσένα αν βρω ευκαιρία θα σε στριμώξω κάπου, κάποια στιγμή, αόριστα" και συνοψίζεται κάτω από τη φράση "να κανονίσουμε και για κανα καφέ": Η φράση κλειδί, που δείχνει πρόθεση, καλή θέληση και που να είσαι σίγουρος ότι θα τον πιείτε μόλις τον φέρουν κόκκο-κόκκο 12 παρθένες από τη Βραζιλία, αφού τον έχουν μαζέψει την νύχτα του θερινού ηλιοστασίου, με υγρασία 25% κι ανέμους όχι παραπάνω από 2 Μποφόρ (μην παπαριάσουν τα σπόρια δε'ν'σωστόοο).

Τι γίνεται λοιπόν όταν δεν είσαι πλέον ο κλόουν της παρέας ; Όταν οι συνθήκες της ζωής σου σού απαγορεύουν να είσαι μόνιμα η χαρά, η πηγή γέλιου, η ευχάριστη προσωπικότητα κι άλλα τέτοια φωτεινά, για τους άλλους; Γίνεται το πιο ωραίο και ωφέλιμο πράγμα της ζωής σου. Τρως ένα χαστούκι ΝΑ και ξεκινάει η μαγεία: ΞΕΣΚΑΡΤΑΡΙΣΜΑ. Μπορεί η διαδικασία να είναι επώδυνη, γιατί βλέπεις το πραγματικό πρόσωπο των άλλων, αλλά δε μπορείς μια ζωή να δικαιολογείς τους πάντες. Κοίτα το ΕΓΩ.

Εδώ κολλάει κι αυτό περί εγωισμού. Ο υγιής εγωισμός είναι αυτός που λίγο πριν το ξεφτιλίσουμε, μας τραβάει το αυτί και μας φωνάζει "ξεστραβώσου!". Τότε έρχεται η στιγμή που σταματάς να δικαιολογείς, σταματάς να θες να είσαι πάντα αρεστός στους άλλους, σταματάς να σκέφτεσαι "μα θα φανώ εγώ ο μαλάκας αν απομακρυνθώ" και σκέφτεσαι ότι χελόου, οι μαλάκες έχουν απομακρυνθεί ήδη, δεν είμαι εδώ για να ικανοποιώ κανέναν αλλά παρά μόνο για να με εκτιμούν και να με αγαπάνε πραγματικά, όσοι έμειναν δίπλα μου.

Διότι τι αξίζει τελικά;

Αν παραφορτώσεις μια βαλίτσα δε θα μπορείς να την κουβαλάς άνετα και θα σε εμποδίζει στο ταξίδι σου. Άνοιξέ την, βγάλε από μέσα ό,τι πραγματικά δε χρειάζεται, κλείσε την και προχώρα. Έτσι όχι μόνο δε θα σε καθυστερεί στην πορεία σου, αλλά θα έχεις και χώρο να βάλεις μέσα ό,τι πραγματικά ωφέλιμο συναντήσεις στο δρόμο σου.

Και δε σου λέω να μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Διότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο. Και κοινωνικός αλλά και ζώο. Απογοητεύσεις πάντα θα υπάρχουν. Απλά να θυμάσαι πως αυτοί που προχωράνε, όλο και κάπου θα φτάσουν και πως τα wettex μετά από κάμποσο καιρό χάνουν την απορροφητικότητα τους και καταλήγουν στα σκουπίδια.